Może kogoś zainteresuje, poniżej wywiad z kompetentym gościem. Trochę stary, ale… (tłumaczył Gugel, a więc..).
1) Ciao Domenico! Dziękujemy bardzo za poświęcony czas na udzielenie odpowiedzi na nasze pytania. Niewiele jest książek Ultrasów we Włoszech, które tak nas fascynują jak Twoja praca „Cani Sciolti”. Proszę najpierw przedstawić się naszym czytelnikom.
Mam 43 lata. Zajmowałem się i nadal zajmuję się muzyką indie i alternatywną, punkiem i postmetalem, grając w zespołach punkowych i hardcorowych, organizując koncerty oraz pisząc dla ważnego włoskiego magazynu muzycznego „Rumore“. Jestem ultrasem Fiorentiny od 1985 roku i zawsze ich śledziłem. Od kilku lat zajmuję się ruchem ultras, jego historią, problemami oraz genezą społeczną, polityczną i antropologiczną, pisząc eseje, powieści, artykuły, organizując i uczestnicząc w szczytach, spotkaniach i konferencjach. Na przykład ja i inni badacze ultras ruchu włoskiego, tacy jak Vincenzo Abatantuono, Lorenzo Giudici, Gabriele Viganò, Luca Tomaselli i inni, zaczęliśmy pisać teksty i formułować teorie również na temat komunikacji, którą ultras byli w stanie stworzyć, na przykład, banery obraźliwe lub krytyczne wobec systemu piłkarskiego. Wszystko to dzięki nauczaniu Valerio Marchi, największego włoskiego i europejskiego badacza subkultur młodzieżowych, a zwłaszcza ultras. Jestem anarchistą i brałem udział w walkach politycznych w latach 90. i 2000. XX wieku (w tym w G8 w Genui w 2001 r.) i doświadczyłem antagonistycznej rzeczywistości skłotów i okupowanych domów w Turynie i we Włoszech, pisząc o nich powieści i artykuły. Piszę teksty piosenek i spektakli muzycznych, publikowałem tomiki wierszy, reportaże ze świata ultras dla Sky TV Italia i Rai TV.Jestem aktywistą przeciwko nadużyciom policji, torturom i represjom wobec ruchów antagonistycznych i wolnych jednostek, przeciwko TAV i neofaszyzmowi. Dziś jestem nauczycielem literatury i historii w szkole średniej oraz pracownikiem naukowym na Uniwersytecie w Turynie w dziedzinach historycznych, językowych, antropologicznych i społecznych związanych z historią Turynu w latach 80. i 90. Bardzo kocham Niemcy i niemieckich ultrasów za spójność, dyscyplinę i chęć poznania rzeczywistości, porównywanie się z międzynarodowym ruchem ultras i uczenie się wiele na doświadczeniach innych. Dlatego dziękuję wszystkim niemieckim ultrasom, którzy mnie wspierali, kupowali i czytali moje książki, artykuły i wywiady, którzy organizowali konferencje i debaty, zapraszając mnie chłopakom z Burkhardt&Partner za tłumaczenie i rozpowszechnianie mojej książki Cani Sciolti w Niemczech, mojemu przyjacielowi Kaiowi Tippmannowi który przetłumaczył i rozpowszechnił moją pracę w Niemczech, a także niemieckim i austriackim mediom alternatywnym (Magazyn Ballester, Ralph Schmidt z ZDF) w celu uzyskania recenzji, wywiadów, wsparcia i reklamy.
2) Dorastałeś w Turynie w latach 70. i 80., w bardzo przemysłowym mieście. Czy życie było tak trudne i trudne, jak ludzie dzisiaj myślą?
Turyn w latach 70., 80. i 90. był miastem bardzo trudnym do życia. Terroryzm polityczny, industrializacja i masowa imigracja z południowych Włoch, zdegradowane i opuszczone przedmieścia, codzienna przemoc, narkotyki. Ale było i jest także miastem stojącym na czele walk politycznych i społecznych, stylu życia, kontrkultury młodzieżowej, muzyki punkrockowej i włoskiego ruchu ultras. Dlatego rzeczywistość jest złożona i trudna, ale także bardzo stymulująca i twórcza. Przetrwanie i utwierdzenie się w podobnej sytuacji nie było łatwe. Konflikty i sprzeczności były bardzo silne, także dlatego, że nie wolno nam zapominać, że Turyn był miastem, do którego w latach sześćdziesiątych XX wieku wielu mężczyzn i kobiet z południowych Włoch wyemigrowało do pracy w Fiacie, zwiększając napięcia i trudności bardzo podobne do obecnych wobec mas przepływy migracyjne migrantów z Trzeciego Świata. Dla nas, małych dzieci klasy robotniczej, poszukiwanie przestrzeni fizycznej i psychicznej, samostanowienie społeczne i odkupienie były głównym celem. I istniały różne praktyki, aby te rzeczy można było osiągnąć: od okupacji fabryk, szkół, uniwersytetów, po opuszczone domy. Narodziny sceny muzycznej i kontrkulturowej alternatywnej wobec systemu masowego, walka z represjami ze strony policji i państwa, potrzeba stworzenia fizycznych przestrzeni, w których można swobodnie się wyrażać. Nie było to łatwe, czasami było dramatycznie i smutno, wielu towarzyszy aresztowano, zabijano i prześladowano. Z porażkami i depresjami. Z zdradami i ucieczkami. Ale to wszystko było też bardzo piękne, romantyczne, poruszające, twórcze. Pozwoliło mi to przeżyć wyjątkowe doświadczenia, poznać niesamowitych ludzi, którzy przyczynili się do mojego rozwoju ludzkiego, kulturalnego i sentymentalnego.
3) Pochodzisz z Turynu i masz korzenie w Kalabrii. Dlaczego zostałeś fanem Violi da Firenze? Cały świat wie, że w Turynie jest nie tylko dominujące Juve, ale także inna drużyna, Toro, posiadająca bardzo szanowaną rzeszę fanów.
Jak już mówiłem, jestem dzieckiem emigracji. Mój ojciec i matka opuścili Kalabrię na południu Włoch pod koniec lat 60. XX wieku, aby dotrzeć do Turynu i pracować w fabryce właścicieli: Fiat. To z pewnością naznaczyło moje życie i nauczyło mnie, że aby uzyskać to, na co zasługujemy, nasze prawa, nasze indywidualne i zbiorowe szczęście, należy walczyć, nie poddawać się, buntować się przeciwko nadużyciom i niesprawiedliwości. Powód, dla którego zostałem fanem Fiorentiny i ultrasów, jest związany z miłością, jaką mój ojciec żywił do tej drużyny. Ponieważ mój ojciec jako chłopiec mieszkał w małej wiosce w Kalabrii, gdzie wszyscy jego przyjaciele kibicowali wspaniałym drużynom z Północy (Juve, Milan i Inter), chciał wyróżnić się na tle innych i wybrał młodego, atrakcyjnego, przyjaznego i symbol najpiękniejszego miasta na świecie: i wtedy wybrał Fiorentinę. Odziedziczyłam tę wielką miłość i wielką pasję. Potem na szczęście w Turynie ISTNIEJE Grande Toro – czyli prawdziwy zespół z Turynu, ci pozostali są gośćmi i wyrazem wsparcia, które rozciąga się na całe Włochy i dlatego nie identyfikuje tożsamości ani jednego miasta – i nauczyłem się kochać Toro, jego historia i jej fani, do których mam zaszczyt należeć, mieć przyjaciół wśród Granata Ultras oraz kontynuować i wzmacniać partnerstwo pomiędzy Toro i Fiorentiną, które trwało 40 lat i będzie trwać wiecznie. Przeciwko Juve i jego potędze.
4) Zanim zaangażowałem się w ruch ultras we Włoszech, spotkałem już dwie duże grupy: jedną była Colletivo Autonomo Viola 1978 z Fiorentiny. Spektakularne choreografie, emocjonalne kantaty, ale nie tylko w Fiesole mecze Violi były wspaniałym widowiskiem. Czy możesz mi opisać czas swojego pierwszego kontaktu z C.A.V.? Co Cię zafascynowało, że wiedziałeś, że to nie jest jednorazowa wizyta, ale ważna część Twojego życia?
Collettivo Autonomo Viola 1978 była jedną z największych i najbardziej szanowanych włoskich grup ultras lat 80. i 90. Odziedziczyli tradycję i chwałę Ultras Viola 1973, założonej przez legendarngo “Pompę”, która wraz z innymi dużymi włoskimi grupami (Fossa dei Leoni i BRN Milan, Ultras Granata Torino, CUCS i Fedayn Roma, Fossa dei Grifoni Genoa, Ultras Tito Sampdoria, Brigate Gialloblù Verona, Brigate Nerazzurre Atalanta, Ultras Brescia, Boys SAN Inter, Forever Ultras Bologna, Eagles Lazio, Fedayn Napoli itp.) zbudował mit włoskiego ruchu ultras w Europie i na świecie. Jako dziecko poszedłem na mecz i bardziej interesował mnie centralny obszar zakrętu, gdzie ultrasowie agitowali, śpiewali, machali flagami, zapalali bomby dymne i grali na bębnach, niż to, co działo się na boisku. CAV był nieosiągalnym marzeniem. Oglądanie tych gości stojących na balustradzie i zmuszających tysiące ludzi do śpiewania falą było bardzo emocjonalne. Kiedy zacząłem chodzić sam na mecz, w wieku około 13/14 lat, kiedy byłem w Turynie, zacząłem często odwiedzać teren Ultras Granata, a następnie, kiedy zacząłem śledzić Fiorentinę u siebie i na wyjeździe, z wielkim szacunkiem ustawiłem się blisko Collettivo oraz do Alcool Campi (bardzo brutalnej i szanowanej sekcji CAV), gdzie nauczyłem się wielu rzeczy na temat ultrasów. Dorastałem, a wraz ze mną rozwijały się także Fiesole i Collettivo, które w latach 90. – także dzięki wspaniałej Fiorentinie Batistuty i Rui Costy oraz nieszczęsnemu Baggio w 1990 r., które dotarło do finału Pucharu UEFA z przeklętym Juventusem – osiągnęły swój szczytowy blask. Niezwykła choreografia na całym łuku i stadionie (w meczu przeciwko Juventusowi w 1991 roku narysowaliśmy panoramę Florencji dziesięcioma tysiącami kart w Fiesole, a całą resztę stadionu pokolorowaliśmy na fioletowo dwudziestoma tysiącami kart i dziesięcioma tysiącami flag z Lilią Florencką, ale zrobiliśmy dziesiątki innych pięknych, naśladowanych i niezapomnianych), pieśni, pieśni, banery, bomby dymne, starcia w całych Włoszech i Europie, a także ugruntowanie małego miasta, takiego jak Florencja, jako jednego z najbardziej szanowanych na poziomie ultras we Włoszech i Europie. Dawno, dawno temu wielcy kibice, tacy jak Milan i Roma, siali strach i popłoch, a same wyjazdy na mecze do tych miastach – a także do południowych Włoch, Bergamo i Brescii – były bardzo niebezpieczne. Udało nam się zorganizować wiele wycieczek do tych miast, wywiesić nasze transparenty i flagi, a na prowokacje i przemoc odpowiedzieć, wzbudzając wszędzie szacunek. Zabraliśmy od 100 osób (Bari, Lecce, Palermo) do 20 tysięcy (finał Pucharu UEFA w Avellino przeciwko Juve) osób na wyjeździe. Magiczny czas. W międzyczasie od prostego bojownika, po anonimowego wojownika za moją chustą i kominiarką, zacząłem wzrastać w organizacji grupy. Chłopcy z Florencji zaczęli widzieć mnie zawsze obecngo z Turynu do Florencji, na meczach wyjazdowych, w starciach, przy organizowaniu kibicowania i zaczęli wyznaczać mi role i zadania. Narodziły się niezniszczalne przyjaźnie osobiste, Florencja była moim drugim domem. Za każdym razem, gdy byłem we Florencji – zdarza się to do dziś – wszyscy chcieli mnie ugościć i zaprosić na kolację. Byłem w ich domach. Na początku XXI wieku Fiorentina przeżyła poważny kryzys za sprawą prezydenta Vittorio Cecchiego Goriego, a w 2002 roku zbankrutowała i spadła do trzeciej ligi. Ale ultrasy nie poddały się. W bezużytecznym letnim meczu w sierpniu 2002 roku we Florencji przeciwko Pizie (bardzo popularne derby Toskanii) z drużyną złożoną z nieznanej młodzieży zapełniliśmy stadion 30 000 widzów i godzinami ścieraliśmy się z Pizańczykami. Byłem już członkiem zarządu CAV i należałem do czołowych capos. Ponadto współpracowałem z innymi braćmi nad fanzinem CAV i oficjalnymi komunikatami prasowymi. Mieliśmy wspaniały sezon w C2, zdobyliśmy mistrzostwo i wróciliśmy do Serie A. CAV był świetną grupą. Jednak wielu z nas, tym młodszym i bardziej zbuntowanym, pewne rzeczy przestały się podobać. Być może CAV i niektórzy z jej dawnych bojowników dokonali wyborów, z którymi się nie zgadzaliśmy, dlatego zdecydowaliśmy się opuścić grupę, z wielkim bólem i wieloma wręcz gwałtownymi dyskusjami (są dyskusje wśród ultrasów, ale są też starcia) i założyliśmy kilka grup akcji bardziej brutalnych i niezależnych niż CAV: ACAB Firenze 1926, DIFFIDATI FIRENZE, Firenze Ultras, Parterre, Noi Non Tesserati i wreszcie dzisiejsza rzeczywistość w Curva Fiesole, prowadzona przez wielu młodych i chętnych ludzi, z nami, starymi, do pomocy: 1926 – Curva Fiesole . CAV zmieniło moje życie. To były piękne, brutalne, romantyczne i niezapomniane lata. A ja na swojej skórze, wśród tysięcy pokrywających ją tatuaży, wciąż z dumą i honorem noszę symbol grupy “Indianina”
5) „Młodzi ludzie, zmuszeni warunkami życia, miejscami, w których dorastali, doświadczeniami bycia „w fałszywym obliczu życia”, jak chciałby powiedzieć Berhtold Brecht. Bo po drugiej stronie życia są już inni.” Ładne porównanie do Ciebie. Czy możesz mi to wyjaśnić?
Ultras są symbolem epoki. Jestem wszystkim i przeciwieństwem wszystkiego. Miłość, nienawiść, lojalność, hańba, przemoc i odwaga, hojność i straszne rzeczy, gwałtowne i absurdalne śmierci, zasadzki i lojalne starcia, solidarność. W świecie ultrasów odnajdujemy wszystkie aspekty duszy i natury człowieka. Dlatego uważam, że musimy obserwować, badać, poznawać i rozumieć zachowania i metody. Bez oskarżania, jeśli nie spróbujesz zrozumieć. Ultras są być może jednym z najważniejszych i najbardziej znaczących ruchów młodzieżowych i masowych ostatnich 40 lat i na swój mały sposób chciałem i chcę przyczynić się do poznania tego zjawiska, jego badania, analizy i zrozumienia aby nie powtórzyły się te same błędy z przeszłości.
6) Co w Twoich oczach symbolizuje ultra? Czy jest to kontrkultura cywilizacji włoskiej, czy subkultura, która wyrosła na włoskich stadionach?
Moim zdaniem w ostatnich latach pojęcia kontrkultury i subkultury uległy pomieszaniu i pomieszaniu. Wszystko, co rodzi się pod ziemią, z czasem ma zostać wchłonięte przez system, normalizując się, lub stać się z nim czymś w konflikcie. Ultras to typowo włoska subkultura, która narodziła się pod koniec lat 60., w ważnym dla Włoch momencie historycznym, gdzie polityka, przemoc społeczna, pasja piłkarska i lokalna tożsamość połączyły się, tworząc coś wyjątkowego i bezprecedensowego. Moim zdaniem Ultras oznaczał przede wszystkim głęboką i niekwestionowaną miłość do swoich barw, swojego miasta, swojej grupy i swoich braci. Gotowość do poniesienia wszelkich poświęceń, aby wesprzeć zespół i zapewnić, że Twoja grupa i Twoi ludzie będą zawsze w pierwszym rzędzie, zwycięzcy i nigdy nie będą ulegli. Oznacza to rezygnację z komfortu, wydawanie pieniędzy, czasu i uczuć na podążanie za zespołem. Być lojalnym, nie robić interesów na podstawie wiary i pasji innych, walczyć z niesprawiedliwością, systemem i represjami, domagać się swoich praw jako obywateli i mężczyzn oraz nie być dyskryminowanym i kryminalizowanym jako ultras. Oznacza pasję, zabawę, radość, szczęście w choreografii, od której wszyscy zaniemówili, w nowym chórze, który rozprzestrzenia się po niebie, w powiewających flagach i pochłanianych bombach dymnych. Ultras to także starcie z wrogiem w obronie własnej tożsamości i terytorium. Nienawidź, bądź nienawidzony i bądź z tego dumny. Ultras to przyjaźnie zakorzenione w czasie, na twojej trybunie, w przyjaźni twoich bliźniaków, ale także ze starymi przeciwnikami ultras, których nauczyłeś się znać i szanować. Na przykład mam braterskich przyjaciół we wszystkich przeciwnikach Fiorentiny: ultras z Brescii, Bergamo, Neapolitańczyków, fanów AC Milan, fanów Interu, zawodników Gobbi, Genoańczyków, Sampdoriani itd. i utrzymuję z nimi kontakt, spotykam się, spędzam czas miło też poza stadionem i piłką nożną. Bycie ultrasem to także solidarność z tymi, którzy mieli mniej szczęścia lub których dotknął dramat lub tragedia. Ale bycie ultrasem oznacza także brak hipokryzji, wiarę we własne wartości i nie zgadzanie się na kompromisy z państwem, policją i klubem piłkarskim.
7) Byłeś szefem CAV przez dwa lata. 1978. Jakie to było dla ciebie uczucie? Jako lider nie pozostajesz anonimowy. Czy w tym czasie nadal mieszkałeś w Turynie, a jeśli tak, jak broniłeś się przed atakami ultrasów Juventusu?
Nigdy nie byłem szefem CAV 1978 r., także dlatego, że nie było żadnych przywódców – z wyjątkiem prezydenta z czasów, w których działałem, który nazywał się Stefano „Passarella” i który zajmował stanowisko prezesa CAV. Inni bardziej przypominali przywódców, niektórzy dzięki charyzmie, inni sile fizycznej, inni inteligencji. Powiedzmy, że ja i wiele innych osób należeliśmy do najbardziej aktywnych i prominentnych osób w grupie i dlatego przyjęliśmy zarówno pozytywne strony tej sprawy, jak i te negatywne – ostrzeżenia, aresztowania, kontrowersje, prześladowania itp. Będąc członkiem CAV zawsze konsultowałem się z decyzjami grupy, co było dla mnie wielkim zaszczytem. Także dlatego, że musicie wiedzieć, że Florentczycy są bardzo dumni ze swojej tożsamości, a nie-Florentyńczykowi z urodzenia znacznie trudniej jest zostać zaakceptowanym i branym pod uwagę w tym mieście. Udało mi się, jest to dla mnie wielka pochwała i duma. Mieszkam i zawsze mieszkałem w Turynie. Mam wielu przyjaciół wśród ultrasów Toro, ale także wiele przyjaźni i szacunku z niektórymi starymi ultrasami z Juventusu. Nigdy nie miałem żadnych problemów, wychodzimy razem wieczorem, chodzimy do tych samych klubów i siłowni, nikt mi nigdy nie groził ani nie zaatakował. Jest duży wzajemny szacunek. Wyobraźcie sobie, że jednym z moich najlepszych przyjaciół i współpracowników, z którym pisałem książki i prowadziłem bloga o ultrasach, jest ultras z Juventusu!!! A na stadionie to już zupełnie inna historia...
8) Wiele lat temu widziałem mecz Juventusu z Fiorentiną na starym stadionie Delle Alpi. To był spektakl! Florenccy kibice wypełnili trzy ringi sektora wyjazdowego, a przed, w trakcie i po meczu wszyscy zaprezentowaliście swoje prawdziwe twarze. Kim byli Twoi najwięksi wrogowie? Kim byli twoi przyjaciele oprócz Brigate Gialloblu i Ultras Toro?
Prawdopodobnie byłeś na meczu Juve-Fiorentina 6 stycznia 2001 roku, w którym wzięło udział ponad 4000 ultrasów! To był niezapomniany wieczór pełen wiwatów i starć. To był wciąż ciekawy okres dla włoskich ultrasów. Było już sporo represji, ale nie było kart kibica, kołowrotków, klatek, biletów nominalnych i całego tego obecnego badziewia. Ultras Fiorentiny zawsze łączyła wielka rywalizacja, ale także wielkie przyjaźnie, szanując to, czym zawsze był świat ultrasów. Niektóre stare przyjaźnie przekształciły się w silną rywalizację i odwrotnie. Na przykład w latach 70. i 80. byliśmy bardzo dobrymi przyjaciółmi z Romą (do 1979 r.), Sampdoriani, kibicami Interu i Bergamo, potem z różnych powodów przekształciło się to w rywalizację, szczególnie z Rzymianami, Bergamaschi i kibiców Interu. Albo wręcz przeciwnie, początkowo w 1973 roku w Weronie doszło do starć pomiędzy Ultras Viola a BGB, które to wrogość przekształciły się później w wielkie braterstwo. Moja pamięć przypomina mi, że byliśmy i jesteśmy przyjaciółmi Ultras Toro, Brigate Gialloblu, Catanzaro Ultras, Sporting Lisbon Ultras, Ujpest Budapest, chłopaków z Millwall. Naszymi głównymi wrogami są oczywiście Juventus, Roma, Atalanta, Brescia, Milan, Inter, Genua, Bolonia, Napoli, Lazio, Pisa, Catania, Sampdoria, Salernitana, Perugia, Siena, Bari i w ogóle wszyscy kibice, z którymi nie mamy przyjacielskich stosunków, relacji i których niekontrolowane lub przypadkowe spotkania mogą powodować starcia i wypadki.
9) Myślę o dawnych czasach, sprzed sprawy Racitiego. Który sezon był najważniejszy? Czy to samo dotyczy klubu, Ultrasów, czy Ciebie osobiście?
Jak mówiłem, zacząłem chodzić na stadion na początku lat 80-tych i wtedy wszystko było zupełnie inne. Mniej kontroli policji, więcej realności i mniej przemocy w mediach (w tym sensie, że na każdym meczu były pewne starcia, nie było sektorów wyjazdowych i eskorty policyjnej, dlatego kontakt między ultrasami, ale także ze zwykłymi kibicami spoza ultra był bardzo częsty) jeśli nie nieuniknione. Poza tym nie było Internetu, Facebooka i tych wszystkich nowoczesnych ultrasów). Pamiętam na przykład, że na San Siro, przeciwko Milanowi i Interowi, mediolańscy ultras często omijali drugie piętro , które nie miało żadnych barier, aby dotrzeć do gości i ścierać się godzinami. Albo w Rzymie i Neapolu nieustannie obrzucano kamieniami, butelkami, workami pełnymi moczu, nie wspominając o tych na głębokim południu (Palermo, Catania, Bari, Cosenza, Licata, Acireale, Andria itp.), gdzie podążyło kilku odważnych ludzi podróżą na własne ryzyko. Ale z drugiej strony był bardzo piękny, romantyczny i intrygujący duch zbiorowy. Wspólne wyjazdy, wymyślanie nowych sposobów kibicowania, tworzenie choreografii, kontaktowanie się z ultrasami z innych miast, aby się poznawać i konfrontować nawet jako wrogowie, było czymś wyjątkowym, nowym, stymulującym. Była przemoc, ale prawie nigdy nie była ona z góry zorganizowana: wynikała z kontaktu, z niechęci danej chwili, z rezultatu. Skrupułów nie było wiele, przeciwnik był przeciwnikiem. Z pewnością było to czasami przesadzone i powodowało nieprzyjemne i wstydliwe epizody (zmarli: Paparelli, De Falchi, Spagnolo, Fonghessi, Filippini, Currò, Bagnaresi, koktajle Mołotowa przeciwko Bolończykom przez Florentczyków, chłopcy z pociągu Salerno, zasadzki , pchnięcia nożem, akty wandalizmu, niewinne ofiary zaangażowane nie z własnej winy), ale także wielu ultrasów zabitych przez policję (Di Maio, Furlan, Colombi, Plaitano, Ercolano, Sandri), co zakończyło się narzuceniem ultrasów jedynie jako przestępców pomijając w tle wszystkie pozytywne rzeczy, które nas wyróżniały. Ultras są schizofrenikami: zdolni do pięknych, lojalnych i hojnych czynów, ale także do hańby i tchórzostwa. Z drugiej strony, jak wszyscy mężczyźni. Dlatego też, jeśli o mnie chodzi, cały okres od lat 80. do początku 2000 r. był okresem epickim, bohaterskim i niezapomnianym. Nie potrafiłem wskazać jednego. Na przykład Fiorentina w tamtych latach, z nielicznymi wyjątkami na początku lat 80. i połowy 90., zawsze miała duże trudności, aby się wyłonić, ale dla mnie były to niezapomniane lata. Mogę powiedzieć, że rok 1990, finał UEFA przeciwko Juve, europejskie mecze wyjazdowe w Madrycie, Sochaux, Auxerre, Kijowie i Bremie był niezapomniany. Ale nawet lata 80., kiedy sam opuściłem Turyn, aby dołączyć do innych we Florencji, u siebie lub na wyjeździe, nauczyły mnie, aby samemu uważać na swoje plecy i rozumieć, jak ważna jest twoja grupa, twoi przyjaciele i twoi bracia. Ale sezon, w którym ponieśliśmy porażkę i zostaliśmy zdegradowani do Serie C2 (czwarta liga) i graliśmy z nieznanymi drużynami na podmiejskich boiskach, a mimo to zapełniliśmy Franchi 35 000 kibicami, a 5 000 z nas odeszło, był również niezapomniany! Odpowiadam więc, że jeśli zespół wygrał i miał dobre mistrzostwa, byliśmy szczęśliwi i pełni entuzjazmu, ale wiele razy niektóre mroczne sezony zespołu odpowiadały świetnym sezonom ultrasów, epizodom, które napawały nas dumą, siłą i pewnością siebie. Tak więc w ciągu trzydziestu lat działalności wspominam ich wszystkich z pasją, entuzjazmem i nostalgią.
10) Zmiana była bardzo brutalna dla włoskich ultrasów po niejasnej śmierci policjanta Racitiego. W ciągu 10 lub 11 miesięcy spotkały Was wszystkie represje i zakazy, jakie na przykład ultrasowie w Niemczech otrzymali w ciągu wielu lat. Jaki był dla Ciebie ten czas zmian?
Rok 2007 był annus horribilis włoskiego ruchu ultras. Rozpoczyna się śmiercią Racitiego w Catanii 2 lutego, a kończy zabójstwem Gabriele Sandriego 11 listopada. Dwa odcinki, które są bardzo mroczne i nigdy do końca nie wyjaśnione. A raczej co do śmierci Gabbo nie ma wątpliwości: gliniarz strzelił z jednej strony autostrady na drugą – jak szaleniec – i zabił chłopca, który później okazał się ultrasem. Ale to mógł być każdy: dziecko, kobieta, osoba starsza i postrzelony policjant. Szaleństwo. Za co strzelec tak naprawdę nie zapłacił za swoją winę. Sprawa Racitiego pozostaje jednak nadal nierozwiązana. Dwóch chłopców z Catanii (Speziale i Micale) zostało oskarżonych i przebywa w więzieniu już od siedmiu lat, niesłusznie oskarżonych o śmierć, którą zamiast tego należy przypisać samej włoskiej policji. Wydaje się, że zostało to ustalone, a w każdym razie istnieje wiele poszlak, dowodów i zeznań – nawet od policjantów – które podają w wątpliwość oskarżenie stawiane dwóm ultrasom z Katanii i zamiast tego sprzyjają teorii, że inspektor Raciti padł ofiarą „przyjaznego ognia” lub został przytłoczony i śmiertelnie ranny przez opancerzony pojazd Jeep-Defender należący do tej samej policji podczas cofania oraz że prowadzący policjant nie zauważył obecności Racitiego, potrącił go i zabił. Ale jasne jest, że łatwiej jest oskarżyć ultrasów o zabicie policjanta, aby rozpętać surowe represje, które zostały rozpętane przy wsparciu środków masowego przekazu i rządu. Nawet śmierć Gabbo, zabitego przez policjanta, wywołała ostrą reakcję wielu włoskich kibiców, którzy tego dnia z szacunku dla zabitego chłopca domagali się zawieszenia mistrzostw (zwłaszcza Bergamo i Taranto, gdzie ultrasom udało się przerwać mecze lub w Rzymie, gdzie w nocy ultras z Romy i Lazio wspólne zaatakowali koszary karabinierów), paradoksalnie został użyty do uderzenia ultrasów z niezwykle surowymi represjami. Wprowadzone pod koniec tego roku ustawy, moim zdaniem, zdecydowały o zabiciu włoskiego ruchu ultras – w każdym razie już od kilku lat popełniał on samobójstwo przez biznes, infiltrację polityczną, nominalne mandaty, nieuzasadnioną przemoc, zabójstwa i obrażenia – i doprowadził nas do absurdalnej obecnej sytuacji, w której zamiast iść na mecz, wydaje się, że przegląda się wielką książkę Orwella. Nadmiernie kontrolowany, filmowany, ostrzegany, aresztowany za nieistniejące i absurdalne przestępstwa, takie jak wejście na boisko w celu świętowania drużyny lub protestu, odpalenie nieszkodliwej bomby dymnej, odpalenie skandowania lub obraźliwego banera. Zakaz bębnów, pochodni i transparentów. Zamykanie łuków przez przyśpiewki i wypadki, karanie pasji i zabijanie ducha kibicowania. Zrobili to, według ściśle określonego kierunku, także po to, aby dotować i maksymalnie wspierać interesy płatnej telewizji, najpotężniejszych firm i rządów, które agitowały na skórze ultrasów. Oczywiście mam bardzo złe doświadczenia z tego okresu: nie ma już sensu chodzić na stadion zgodnie z tym, co ci każą, bez możliwości swobodnego wyrażania siebie, a nawet popełniania błędów. Wierzę, jak mówił Monteskiusz, że bezużyteczne prawa osłabiają niezbędne prawa, czyli prawa już istnieją, jeśli popełnię błąd, płacę, ale wymyślanie doraźnych praw dla ultrasów oznaczało chęć zrzucenia winy na tysiące młodych ludzi i zdystansowania ich od życie grup i bojowość, ponieważ jest to ryzyko, którego nie można uciekać się do władzy. Aby mieć władzę, wszyscy musimy być równi, bez myśli, bez duszy, bez wolności. A ultras, na dobre i na złe, zawsze próbowali być wolni.
11) Wiele grup lub grup zdecydowało się nie śledzić już swoich drużyn za pomocą karty kibica i artykułu 9. Jak wyglądała sytuacja we Florencji, jaką pozycję obraliście?
Wynalezek Karty Kibica było niczym innym jak dalszym sposobem podziału wspólnego frontu włoskich ultrasów, otwierając wewnętrzną kontrowersję w ruchu co do tego, czy słuszne jest to zrobić, czy nie, zamiast wspólnie z tym walczyć. Karta absolutnie nie jest narzędziem walki z przemocą, ale raczej narzędziem kontroli społecznej i biznesowej ogromnych interesów gospodarczych zarządzających nią firm, klubów piłkarskich, banków i lobby. Niestety, we Włoszech wielu początkowo wyraziło pomysł nie dołączenia (myślę przede wszystkim o wielkich fanach, takich jak Milan, Inter i Juve), podczas gdy w rzeczywistości zrobili to już w tajemnicy, akceptując status quo, z którego nie było wyjścia. z powrotem. Następnie rozprzestrzenił się zdecydowanie przeciwny ruch opinii, który na pewien czas połączył wiele łuków z serii A z serią drugorzędną, które wspólnie walczyły z kartą, odmawiając jej zdobycia, porzucając zakazane mecze wyjazdowe lub jeszcze lepiej udając się na mecze wyjazdowe wiedząc, że wówczas zostaliby zablokowani przez policję, a w niektórych przypadkach nawet ostrzeżeni. Następnie pojawiła się kluczowa kwestia Artykułu 9, prawdziwej obrzydliwości prawnej, która dyskryminuje fanów/ultrasów na zakazie. Oznacza to, że to, co dotyczy każdego obywatela, który po odbyciu kary, wraca do bycia obywatelem równym innym, nie dotyczy ultrasa, któremu po ostrzeżeniu i odbyciu ostrzeżenia ma taki sam zakaz udania się do wyjazdowym ze względu na swoją przeszłość, a nie teraźniejszość i to jest naprawdę poważna sprawa. Następnie wielu kibiców, zgodnie ze swoją miłością do drużyny, zdecydowało się na zdobycie karty i w niektórych przypadkach osiągnęło to, że kluby nie brały pod uwagę Artykułu 9. W ten sposób wynaleziono karty wyjazdowe, które pozwalają chodzić na mecze wyjazdowe bez karty kibica, ale z inną kartą, więc wszystko od nowa. Jak mówiłem, spowodowało to nastawienie kibiców przeciwko sobie: członków stowarzyszenia oskarżonych o bycie ultrasami stanowymi oraz tych, którzy nie są członkami, oskarżonych o szukanie wymówki, aby nie chodzić na mecze wyjazdowe, zwłaszcza te niebezpieczne. Divide et impera, jak mawiali starzy Rzymianie, podziel ich, abyś mógł nadal rządzić. My we Florencji niemal natychmiast podzieliliśmy się na dwie frakcje: CAV i inne historyczne kluby zdecydowały się dołączyć, my, ex-CAV, ACAB 1926, DIFFIDATI FIRENZE, FIRENZE ULTRAS, MANIACS, ex-VECCHIA GUARDIA, CURVA FERROVIA i inni, zebraliśmy się w PARTERRE , to dolna część Fiesole i zdecydowaliśmy się nie kupować karty kibica, organizować marsze, komunikaty prasowe, naklejki, ulotki, szaliki, koszulki, demonstracje i wiece przeciwko karcie kibica i mimo wszystko chodzić na mecze wyjazdowe z biletami na inne sektory stadionu. W niektórych przypadkach nadal udało nam się wejść bez karty, jak np. w Lecce, Bari, Genui (również dzięki współpracy z niektórymi ultrasami z Genui), Parmie, Mediolanie, innym razem blokowała nas policja i zmuszała do wejścia na sektor gości bez karty, innym razem nas pomijając i nie ufając nam. Stworzyło to głęboki podział między nami a członkami, co penalizuje jedność i piękno naszego wsparcia. Potem z biegiem czasu, dołączając do karty wyjazdowej, wszyscy zjednoczyliśmy się dla dobra Fiesole i Fiorentiny, przejęliśmy kontrolę nad zekrętem, nawet po rozwiązaniu CAV, nazywając się 1926 i dziś podążamy za Fiorentiną wszędzie, nawet jeśli z zasady pozostajemy przeciwni członkostwu i represjom. Wielu zarzuca nam, że zdradziliśmy walkę o kartę członkowską, nawet jeśli każdy powinien pilnować swoich spraw, ale setki ostrzeżeń, jakie w ciągu ostatnich dwóch lat trafiały do fioletowych ultrasów (zwłaszcza tych najmłodszych czy najbardziej aktywnych) pokazują, że w Florence, ultras tam są, wciąż żyją i zawsze tam będą.
12) Złe języki mówią, że ruch ultras we Włoszech trwał na Olimpie zbyt długo. Przeoczyłeś najważniejsze rzeczy związane z „sprzedażą biletów”, sprzedażą materiałów ultras czy opłatami za parkowanie przed stadionem. Czy możesz zrekonstruować tę krytykę, czy jest to po prostu bla-bla ze strony zazdrosnych ludzi?
Wszystko prawda. Podpisuję się pod tym i też tak myślę, zawsze to mówiłem i pisałem w moich książkach, artykułach i dokumentach. Głównym złem włoskiego ruchu ultras było to, że w pewnym momencie część fanów zrozumiała, że nie wszyscy, a jeszcze lepiej, że niektóre grupy w szczególności – nie będę wymieniać nazwisk, bo nie jestem osobą niesławną, ale ci, którzy znają włoskich ultrasów, wiedzą, o kim mówię – zrozumieli, że bycie ultra może być pracą, w której można zarabiać pieniądze i robić interesy. Zbieranie pieniędzy poprzez sprzedaż materiałów, biletów, kart członkowskich i wyjazdów – co pierwotnie było jedynym sposobem na samofinansowanie – dziś nazwalibyśmy to crowdfundingiem – grupy rozrosły się do tego stopnia, że kilku liderów ultrasów zarabia dużo pieniądze na barkach wiary wielu młodych ludzi. Zaginął więc duch początków, ten, w którym pieniądze służyły jedynie do pokrycia kosztów kibicowania, wykonywania choreografii, pozwalania mniej zamożnym dzieciakom na przychodzenie na mecze wyjazdowe, płacenia prawnikom, procesów i kar finansowych, to dla wielu stała się wynagrodzeniem. Do tego bezsensowna przemoc, represje, polityka i moda dopełniły reszty.
13) Wszyscy wiemy, że nigdy nie będzie tak jak było. Ale czy myślisz, że są rzeczy, które znów się zmienią? Może kiedyś będziemy mogli śledzić mecze wyjazdowe bez karty kibica?
Jak już mówiłem, Karta Kibica jest przydatna dla wielu osób. Do włoskich polityków (mam na myśli Ligę Północną, Maroniego, Berlusconiego, faszystów, ale także Renziego), którzy wykorzystali walkę z przemocą na stadionach i kartę kibica jako ważne hasło mające na celu zebranie głosów i konsensusu wśród Włochów przestraszonych przemoc ultras. Jest to wygodne dla banków wydających karty przy zapłacie co najmniej 10/15 euro (przemnóż ten zysk przez tysiące kibiców zmuszonych do posiadania karty, nawet jeśli przychodzą na stadion tylko raz w roku, a zrozumiesz, jak dużo zarabiają), nawet wiele włoskich banków przymusowo zasubskrybowało kartę kibica dla normalnych ludzi, którzy prosili o kredyty hipoteczne, pożyczki i finansowanie, nawet jeśli nie mieli nic wspólnego ze stadionem, tylko po to, aby zarobić więcej pieniędzy i pokazać, że podpisały się tysiące ludzi się po kartę. Jest to wygodne dla lobby gospodarczych kontrolujących obieg sprzedaży biletów i kart, dla policji, która wierzy, że może kontrolować i karać wszystkich, i która może zakazać podróżowania nawet tym, którzy posiadają kartę, jeśli uważają, że jest to niebezpieczne mecz (patrz sprawa Napoli–Roma i inne). Wielu z nas próbowało wyjaśnić, jak bezużyteczna i szkodliwa jest ta karta, ponieważ powstrzymuje ludzi – nie tylko ultrasów, ale rodziny, młodych ludzi, kobiety – od stadionu, stwarza to niedogodności, nie zawsze działa, kołowroty oszalały, a i tak trudność w zakupie biletów. Głupie gadanie. Mimo to karta nadal istnieje we Włoszech. Politycy w dalszym ciągu deklarują, że przemoc na stadionach została ograniczona, że potrzebne są zaostrzenia kar, że należy przedłużyć karę do 5 lat, a w niektórych przypadkach do dożywocia. Kłamstwa i kłamstwa propagandowe. Dziś na stadionie we Włoszech króluje zniesienie praw podstawowych, elementarnych wolności jednostki, takich jak swobodny przepływ osób (wolność gwarantowana Traktatem z Schengen w całej Unii Europejskiej, która jednak w przypadku zakazanych wyjazdów nie jest przestrzegana), prawo do obrony (zakaz wydawany jest po zwykłej rozmowie funkcjonariusza policji, bez prawdziwych dowodów, i staje się natychmiast wykonalne, dlatego kibic zostaje ostrzeżony, a następnie w późniejszym terminie można przedyskutować, przedstawić dowody odciążające, obejrzeć filmy i zdjęciami itp., ale w międzyczasie kibic, nawet jeśli niewinny, pozostaje poza stadionami, a czas i pieniądze wydane na prawników i kary prawie nigdy nie są zwracane). Odroczone aresztowanie, tj. kibic może zostać aresztowany na kilka tygodni, jeśli nie miesięcy, w związku z aktem przemocy, za który przypuszcza się, że jest odpowiedzialny, co unieważnia zasadę rażącego przestępstwa, tj. bycia przyłapanym na gorącym uczynku, choć tak, popełnia przestępstwo. Co więcej, we Włoszech możesz zostać aresztowany i ukarany ostrzeżeniem za zwykłe zapalenie bomby dymnej, obrazę przeciwnika lub wywieszenie transparentu, bądź też dlatego, że nie lubisz Cię ze strony osoby odpowiedzialnej za DIGOS (policję polityczną, która również zajmuje się ultrasami). Postawy godne reżimu dyktatorskiego, a nie nowoczesnej demokracji, która powinna umieć edukować swoich obywateli i ich bronić. Ale w naszym kraju policja zabija w koszarach, w szkołach, na ulicach, na stadionach i nikt z policji nie jest nigdy więziony ani skazany. To kraj, w którym Silvio Berlusconi nadal jest, a przynajmniej prawie takim, wolnym obywatelem, pomimo wyroków skazujących i śledztw. Gdzie rasistowscy i ksenofobscy politycy nawołują do nienawiści wobec obcokrajowców i zdobywają wiele głosów. Gdzie gliniarze masakrują nie jedno, ale setkę dzieci w szkole podczas snu lub w celi podczas aresztowania za kilka gramów haszyszu i uszło im to na sucho. Faktycznie, awansują. Miejmy tylko nadzieję, że pewnego dnia jakiś światły polityk to wszystko zrozumie, że prawnicy (w szczególności dobry rzymski prawnik Lorenzo Contucci, prawnik ultras, który przez lata tak wiele zrobił, aby bronić praw ultrasów przebywających w więzieniu lub skazanych na karę śmierci), a dzieciaki z zakrętów mogą wygrać tę bitwę. I marzę, żebyśmy wszyscy mogli wrócić do wiary, jakkolwiek chcemy, gdziekolwiek, bez ograniczeń, bez policji, bez kart. W imię wolności jednostki.
14) W swojej książce dużo napisałeś o sezonie z Violą w Serie C2. Czy brakuje Ci czegoś z tej fazy w porównaniu z obecną sytuacją w Serie A? Może coś w rodzaju wyjazdu do Forli w 5000 osób?
To z C2 było dramatycznym przeżyciem, ponieważ oznaczało porażkę wielkiej ACF Fiorentiny 1926, a ponadto tam również zostaliśmy ukarani przez władzę, która nigdy nie patrzyła łaskawie na Fiorentinę. Zbankrutowaliśmy z powodu kilkumiliardowego długu, podczas gdy dziś wiele głównych włoskich firm ma o wiele więcej długów niż my wtedy, a mimo to nadal gra w Serie A i otrzymuje pomoc i wsparcie od FIGC (włoskiej federacji). To był szok. Wciąż pamiętam, gdzie byłem, co robiłem i jak się czułem w dniu (2 sierpnia 2002 r.), kiedy nadeszła wiadomość, że Fiorentina zbankrutowała. To tak, jakbyś otrzymał wiadomość, że przyjaciel lub bliska osoba zginęła w wypadku samochodowym. Płakaliśmy przez wiele dni, ze złości i bólu. Jednak w tamtych czasach czuliśmy się silni i zjednoczeni jak nigdy dotąd. Ranny, ale nie martwy. Byliśmy Fiorentiną, a nie Cecchi Gorim. Fiorentina była jej Ultrasami i wspaniałym miastem. Fiorentina to historia, która nie mogła się zakończyć, dopóki przy życiu nie pozostał tylko jeden Florentyńczyk. Zebraliśmy się, liczyliśmy, uznaliśmy, że nic się nie zmieniło. Nasza chwalebna historia musiała być kontynuowana niezależnie od tego, gdzie grała Fiorentina. Odrodziło się kilka dni później, zakupione przez przemysłowca Della Valle, pod gównianą nazwą FLORENTIA VIOLA, jak brzmiała łacińska nazwa miasta. Ale dla nas zawsze była to ACF Fiorentina 1926. Powiedzieli nam, że musimy grać w czwartej serii (C2), przeciwko nieznanym drużynom z małych wiosek. Nie obchodziło nas to. Byliśmy Florence, a Florence wróciłaby do futbolu, który się liczy. 21 sierpnia 2002 roku rozegraliśmy pierwszy mecz z Pizą na stadionie Artemio Franchi z nazwą Florentia Viola, w białej koszulce z czerwoną lilią na piersi i bez sponsora i 11 mało znanych zawodników. Ale na stadionie było 25 000 widzów. W sierpniu na ogólnokrajowe zawody pucharowe amatorów! Doszło także do ostrych starć z Pizańczykami, którzy przybyli do Florencji na pogrzeb Fiorentiny, a którzy wrócili do domu z kilkoma kolejnymi złamanymi głowami. Cóż, dla mnie ten wieczór oznacza całą naszą miłość do naszej koszulki i naszego miasta. Co się wydarzyło w kolejnych miesiącach, kiedy Florentia zdobyła mistrzostwo, a stadion był zawsze pełny (średnia liczba kibiców na mecz wynosiła 30 000, czego nie miały nawet drużyny Serie A. Z Savoną świętowaliśmy 25-lecie CAV fantastyczną choreografią) i tysiące Florentczyków (Gubbio, Casteldisangro, Forlì, Arezzo, Siena, Poggibonsi, Fano, Savona, Imola), starcia z policją, które w niektórych przypadkach zakończyły się ostrzeżeniami, aresztowaniami i obrażeniami (jeden z naszych towarzyszy C. stracił oko w Imoli kilka centymetrów ode mnie trafiony w twarz rakietą z gazem łzawiącym wystrzeloną przez policję: nasza zemsta była straszna. Zaatakowaliśmy policjantów kijami, pochodniami i pasami i zmusiliśmy ich do ucieczki, a rannych braci uratowaliśmy) i klub CAV, do którego wtedy jeszcze należałem, który stał się wspaniałą grupą przyjaciół i ultrasów. Niezapomniane. A dzisiaj, gdy jedziemy wygrać z Juve w Londynie, Salonikach, Rzymie, Mediolanie i Turynie, za każdym razem, gdy wznoszę wzrok ku niebu, przypominam sobie, jak wiele zrobiliśmy, aby nigdy się nie poddać i wrócić do bycia Fiorentiną, Curva Fiesole i jei Ultrasami. Ale pamięć zawsze kierujemy także do naszych braci, których już z nami nie ma. Ci, którzy zmarli w ostatnich latach, ci, którzy nie mogą już przyjść na stadion. Fiesole jest dla nich.
15) Czy do końca pozostałeś aktywny w CAV?
Nie. Latem 2003 roku, wraz z awansem Fiorentiny do Serie C1 i oficjalnym awansem do Serie B, wielu z nas opuściło CAV, ponieważ nie zgadzaliśmy się już z linią obraną przez klub. Niektórzy chcieli złagodzić ultrasową linię CAV, uczynić ją mniej brutalną i ekstremalną. Nie mówię o zawieraniu porozumień z policją, nie, ani o robieniu ekstremalnych interesów, jak wielu twierdziło, ale pomyśleliśmy, że bycie ultra oznacza robienie tego po swojemu, bez kompromisów i bez szefów, a więc z wielkim bólem i nie bez nawet gwałtownych dyskusji, opuściliśmy CAV. Należeliśmy do najmłodszych i najbardziej charyzmatycznych, a także najbardziej brutalnych. Założyliśmy grupę o nazwie ACAB FIRENZE 1926 i natychmiast zostaliśmy represjonowani przez policję i Fiorentinę Calcio. Jednakże mieliśmy wspaniały sezon ultrasów w Serie B, jeżdżąc wszędzie i ścierając się z ludźmi z Bergamo, Neapolitańczykami, mieszkańcami Terni i wiele razy z policjantami, którzy zabraniali nam wywieszania banera ACAB. Nasza nazwa i materiał zostały zakazane, a aby przekazywać szaliki i czapki z napisem ACAB, musieliśmy to robić w tajemnicy. Wygraliśmy baraż z Perugią i po dwóch meczach wróciliśmy do Serie A, po wielu starciach z policją zarówno w Perugii, jak i we Florencji oraz tysiącami Florentczyków podróżujących do Perugii. Potem, po ACAB, które zostało zmiecione przez policję, założyliśmy FIRENZE ULTRAS, piękną grupę, która zgromadziła wszystkich byłych fioletowych ultrasów z CAV, Vecchia Guardia, i' Branco, ACAB i inne grupy, ale ponieważ byliśmy bardzo niezależni i brutalni, zostaliśmy brutalnie stłumieni przez policję, która zmusiła nas do rozwiązania ze względu na stowarzyszenie przestępcze (co we Włoszech jest czymś bardzo podobnym do mafii lub terroryzmu!!!). Potem kilka lat tajnej działalności, aż do założenia PARTERRE przez tych ludzi, którzy dziś kierują Fiesole.
16) Jaka była ewolucja Curva Fiesole po rozwiązaniu CAV w 2011 roku?
Dziś wszyscy fani Violi pokojowo współistnieją na trybunie, bez różnic i rywalizacji, dla dobra Fiorentiny i jej fanów. Oczywiście wszyscy pozostają ze swoimi przyjaźniami, wspomnieniami, doświadczeniami, ale zjednoczeni jesteśmy od roku 1926!
17) Domenico, dałeś wspaniałe świadectwo ruchu ultras we Włoszech. Jaka była reakcja Twojej rodziny i przyjaciół, gdy kazałeś im napisać książkę na ten bardzo gorący i spolaryzowany temat?
Jestem tym, czym się wydaję. Bez udawania i hipokryzji. Jestem ultrasem, ale też nauczycielem, pisarzem, buntownikiem i muzykiem. Moje życie zawsze było jasne. Każdy, kto mnie zna, wie, kim jestem, co robię, jak myślę i postępuję. Nikt nie był zaskoczony, że napisałem książki o ultrasach, nikt mną nie pogardzał. Rzeczywiście, zawsze byłem wspierany i doceniany przez moją rodzinę, moich przyjaciół i moich przeciwników.
18) Jaka była reakcja publiczności na Twoją książkę? Czy były to wielkie dyskusje w kontrolowanej przez Berlusconiego prasę?
Moje książki zawsze były wywrotowe, buntownicze i antagonistyczne. Wydawane przez małe i odważne, niezależne wydawnictwa, znajdujące się poza głównym nurtem masowej komunikacji i sprzedaży. Udało mi się jednak dotrzeć do wielu ludzi dzięki poczcie pantoflowej, mojemu poświęceniu, prezentacjom i podróżom po Włoszech i Europie, aby to nagłośnić i udostępnić. Dziękuję wszystkim, którzy ciężko pracowali, aby było to wiadome, wolnym dziennikarzom, którzy przeprowadzili ze mną wywiady i dobrze się o tym wypowiadali. Dzieje się tak pomimo tego, że Berlusconi i jego niewolnicy nigdy nie wypowiadali się dobrze o moich książkach i książkach wielu dobrych włoskich pisarzy ultras, takich jak ja (myślę o Vincenzo Abatantuono, Valerio Marchi, Giovanni Francesio, Marco Romelli, Francesco Berlingieri, Lorenzo Giudici i wielu innych), bo to niebezpieczne książki, które starają się mówić prawdę, a prawda jest niebezpieczna dla rządzących. Weźcie pod uwagę, że Sport Week, magazyn najważniejszej włoskiej gazety sportowej La Gazzetta dello Sport, określił mnie jako włoskiego Johna Kinga (autor m.in. „Football Factory“), a moją pierwszą powieść „Sensomutanti” jako Włocha „wiernego plemieniu”. Jednak dla mediów nie istniałem. Mimo że sprzedałem tysiące egzemplarzy w niezależnym obiegu. Nie sądzę, że jestem włoskim Johnem Kingiem, ale logiczne byłoby trochę więcej namysłu. Ale mam to w d****: jestem szczęśliwy w ten sposób. O szacunku i wiarygodności, jakie mam od wszystkich, którzy mnie znają, od włoskich i europejskich ultrasów, od rebeliantów.
19) Napisałeś wiele szczegółów na temat Curvy, a także nazwałeś niektórych bohaterów Fiesole. Jak zareagowali twoi dawni koledzy z grupy? Czy też mieli pretensje do Twojej pracy?
Nie. Tak naprawdę moi bracia byli szczęśliwi i dumni, że opowiedziałem nasze historie w książce, bez kłamstw i udawania. Ale byli też szczęśliwi, bo to ja pisałem, a nie dziennikarz czy policjant. W takim przypadku byśmy tego nie zaakceptowali. Mogłem to zrobić, bo byłem jednym z nich. I nadal jestem. i zawsze będę. Ultras, który wie, jak pisać i opowiadać historie. Po prostu pomyślałem, że historie ultrasów to historie ludzi i dlatego można i należy napisać powieść. Jak napisać powieść miłosną, wojenną lub akcji. Tam, gdzie są ludzie, serca, mózgi, historie do opowiedzenia, musi być ktoś uczciwy i znający wydarzenia, potrafiący je opowiedzieć tak, aby świat wiedział i mógł zrozumieć.
20) W końcu byłeś w Szwajcarii na wygnaniu. Jak wyglądał dla Ciebie ten czas, jak długo tam byłeś i dlaczego?
To była tylko fikcja na zakończenie książki i wyjaśnienie, że pewnego dnia, jeśli sprawy będą się rozwijać w tym kierunku, represje zmuszą nas do ucieczki z Włoch. Metafora, która jednak miała bardzo mocne znaczenie i wyprzedzała swoją epokę. Dziś we Włoszech bycie ultrasem jest niemal przestępstwem i wielokrotnie jesteśmy zmuszeni ukrywać się i poważnie uciekać za granicę. Jak to mówią dobrzy chwyt literacki. Ale napisaliśmy też inne książki o ultrasach: Noi Odiamo Tutti z V. Abatantuono i Gabriele Viganò, która opowiada o ofensywnych banerach, The Final – z V. Abatantuono i Lucą Tomasellim, który opowiada o naszym kilkuletnim wyjeździe do Szkocji, aby zobaczyć Rangersi w finale Pucharu Szkocji przeciwko Falkirk i opowiedzą, co sądzimy o brytyjskiej piłce nożnej i modelu angielskim, Stadio Italia zbiór tekstów z Lorenzo Giudici, które poruszają temat represji oraz społecznych i ekonomicznych aspektów współczesnej piłki nożnej. Pisanie dokumentu, pisanie, aby żyć. Nigdy nie byłem w Szwajcarii poza kilkoma koncertami, wypaliłem dużo dobrej marihuany, zobaczyłem Fiorentinę w Zurychu przeciwko Grassophers i starcia ze szwajcarską policją, która strzelała do nas z armatek wodnych i gumowych kul.
21) Twoja aktualna książka nazywa się „Macelleria Diaz”, która ukazała się pod koniec 2013 roku, niestety nie ma jej obecnie w języku niemieckim. Co możesz powiedzieć o tej książce?
To historia niefortunnej książki. Miała ukazać się w 2011 roku, jednak ze względu na problemy wydawcy nie została już wydana. Od lat zabiegam o jej publikację i mam nadzieję, że już niedługo uda mi się znaleźć odważnego wydawcę, który ją opublikuje. Jest to zbiór opowiadań opisujących szczyt G8 w Genui w 2001 roku z perspektywy dzieci, które pojechały do Genui i ucierpiały z powodu przemocy ze strony policji oraz brały udział w starciach. Zaczynamy od tortur w szkole Diaz, gdzie włoska policja skatowała ponad 90 dzieci – w tym wiele niemieckich dziewcząt i chłopców – których jedynym powodem było spanie w ośrodku medialnym będącym ofiarą ataku gliniarzy. Następnie kontynuuję rozproszone historie dzieci z całego świata, które znalazły się na ulicach Genui walcząc o wolność. Wspominam zabójstwo Carla Giulianiego i tortury tysięcy towarzyszy – w tym niektórych moich bliskich przyjaciół – jakich doznała włoska policja. Opowiem wam o moich przeżyciach z tamtych dni na szczycie G8. Twierdzę, że wszystkim mordercom w mundurach uszło to na sucho i nie zostali skazani. Wszystkie historie mają ścieżkę dźwiękową, czyli piosenkę rockową, która jest inspiracją dla tekstu i odwrotnie. Mam nadzieję wkrótce ją opublikować i przetłumaczyć także na język niemiecki. To głos, który chce pamiętać tamte dni, także dlatego, że młodsze dzieci nic nie wiedzą o tym, co wydarzyło się we Włoszech, demokratycznym kraju należącym do 8 Wielkich Krajów Ziemi, w lipcu 2001 r., a nie w 1943 r.…
22) Jakieś słowo na zakończenie?
Dziękuję Tobie i Twojemu blogowi za przestrzeń, którą mi daliście. Dla mnie bardzo ważne jest, aby komunikować się, dyskutować, poznawać i dać się poznać wielu osobom. Moim celem jest próba pomocy w zrozumieniu, zrozumieniu i poznaniu prawdy, która nigdy nie jest jedna, ale zależy od perspektywy, z której się patrzy. Zapraszam wszystkie niemieckich ultras do dalszej walki o wolność i wiedzę. Wreszcie mam nadzieję wkrótce wrócić do Niemiec, aby zaprezentować nowe książki i porozmawiać z wami wszystkimi. Historię nie zawsze muszą pisać zwycięzcy. Bo wciąż można krzyczeć całym głosem, który bije w naszych skroniach. Od tego pali nam się gardło. Ponieważ to jedyna rzecz, którą niektórzy ludzie potrafią zrobić, aby poczuć, że żyją. Dziś, podobnie jak wtedy. Na zawsze.
